Ως
«αδιόρθωτο» και «απαίσιο» περιγράφουν
οι New York Times, η New York Herald και το Associated Press
τον ηγέτη της Βενεζουέλας. Ο τελευταίος
«απεχθάνεται τις πιο ιερές αξίες των
πολιτισμένων εθνών», γράφουν τα δυτικά
ΜΜΕ που υποστηρίζουν τον φιλελεύθερο
«επαναστάτη», ο οποίος προσπαθεί να
εξουδετερώσει τον «τύραννο». Ο τελευταίος
είναι ο πλέον μισητός στον δυτικό κόσμο,
το κράτος του, αν και πλούσιο σε πόρους,
είναι υπερχρεωμένο, η διακυβέρνηση της
χώρας διεκδικείται από έναν επαναστάτη
που έχει συγκεντρώσει έναν στρατό και
βαδίζει προς το Καράκας.
Βαγγέλης
Γεωργίου
Μέρος
6ο - Αγαπητός στη Δύση, φρικιαστικός
στους Βενεζουελάνους
Ας
δούμε, όμως, τι συνέβη στη Βενεζουέλα
του Γκόμεζ, που ανέβασαν οι Αμερικανοί.
Ο στρατηγός Γκόμεζ, κατά τη διάρκεια
των 28 ετών της διακυβέρνησής του
(1908-1935), συγκέντρωσε μια περιουσία 115
εκατομμυρίων Μπολίβαρ, περίπου 0,6% του
ΑΕΠ της χώρας για το 1935! Με την προσωπική
του εταιρεία Compañía Ganadera Industrial Venezolana
απομύζησε όλον τον κλάδο των βοοειδών,
πάνω στον οποίο η χώρα είχε παράδοση,
προκαλώντας την οργή του κόσμου. Είναι
γεγονός ότι μετά τον θάνατο του Γκόμεζ
το 1935, το εξοργισμένο πλήθος διέλυσε τα
καταστήματα της εταιρείας του δικτάτορα
που είχαν κυριολεκτικά βλάψει όλη την
αγορά.
Το
δίκτυο ασφαλείας του καθεστώτος και οι
ιστορίες βιαιότητας συνέβαλαν σίγουρα
στον φόβο των Βενεζουέλων για το
φρικιαστικό καθεστώς. Ο τρόπος με τον
οποίο τα δίκτυα επιχειρήσεων του Γκόμεζ
κυριάρχησαν στην κοινωνία, μετατρέποντας
τις καθημερινές συναλλαγές σε τελετουργίες
υποταγής στο καθεστώς, συνέβαλε
αναμφισβήτητα στην αίσθηση ότι το
καθεστώς ήταν υπερβολικά εδραιωμένο
για να ανατραπεί. Η περίπτωση του Γκόμεζ
είναι από τα πρώτα λατινοαμερικανικά
υποδείγματα θέσμοποιημένης διαφθοράς.
Ο
επαναστάτης Emilio Arévalo Cedeño ήταν από τις
λίγες περιπτώσεις που εναντιώθηκαν
ανεπιτυχώς στο βάρβαρο καθεστώς του
Γκόμεζ. Η κυβέρνηση είχε αγνοήσει σοβαρά
κοινωνικά ζητήματα, όπως η εκπαίδευση,
η υγεία, οι υποδομές, η γεωργία και οι
εγχώριες βιομηχανίες, με αποτέλεσμα η
Βενεζουέλα να παραμείνει οπισθοδρομική
ακόμα και μετά την οικονομική ώθηση που
έδωσε η εκμετάλλευση του πετρελαίου.
Η
διακυβέρνηση του Γκόμεζ και το ελεύθερο
που έδωσε στις ξένες πετρελαϊκές
εταιρείες Shell και Standard Oil συνέβαλε στη
στρέβλωση της οικονομίας, καθώς δόθηκε
βάση μόνο στο πετρέλαιο. Έτσι η αγροτική
παραγωγή περιορίστηκε στο 1/10 της εθνικής
παραγωγής, ξεσπώντας η περίφημη «Ολλανδική
Ασθένεια». Είναι χαρακτηριστικό, όπως
έγραψε ο Rufino Blanco Fombona, πως όταν «οι
εργαζόμενοι ζήτησαν μια μικρή αύξηση
μισθών, οι ξανθοί γαλανομάτηδες που
έχουν εκατομμύρια δολάρια, λίρες και
φιορίνια σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές
τράπεζες, αρνήθηκαν».
Σύμφωνα
με τε τον μετέπειτα πρόεδρο της χώρας
Rómulo Betancourt «Ο Γκόμεζ ήταν κάτι περισσότερο
από ένας τοπικός δεσποτικός ηγέτης,
ήταν το όργανο του ξένου ελέγχου της
οικονομίας της Βενεζουέλας, σύμμαχος
και υπηρέτης των ξένων ισχυρών
συμφερόντων».
Προφανώς,
οι επαναλήψεις στην ιστορία πραγματοποιούνται
δεδομένων των πολιτικών και τεχνολογικών
εξελίξεων. Ο Κάστρο πολέμαρχος και
δικτάτορας, ο Μαδούρο εκλεγμένος. Και
οι δύο είχαν αμαρτίες. Το ενδιαφέρον
όμως των δυτικών δυνάμεων παραμένει
από τότε … συγκινητικό, διαβολικά
επαναλαμβανόμενο. Στη Βενεζουέλα δεν
έχει τόσο σημασία ποιος θα κυβερνήσει
στο Καράκας, αλλά πόσο φιλικός είναι
στον διεθνή παράγοντα και στις εταιρείες.
***
Πηγή:
Comments
Post a Comment