Δεν
ήταν Ελληνικό ροκ, δεν ήταν σκυλάδικο,
δεν ήταν ποπ. Οι Μουσικές Ταξιαρχίες
του Τζίμη Πανούση ήταν αυτό: Μουσικές
Ταξιαρχίες. Ο Τζίμης ήταν σταθερός στο
να προκαλεί το κατεστημένο. Ήταν κάτι
που το είχε στο DNA του. Ήταν αυτό που
ήξερε να κάνει καλά. Και ως ένας σύγχρονος
Αριστοφάνης, το έκανε μέσα από τη μουσική,
μέσα από την τέχνη γενικότερα.
Πρόλαβα
να τον δω το καλοκαίρι του '17 που μας
πέρασε σε μια από τις τελευταίες του
συναυλίες. Ίδιος και απαράλλαχτος.
Αμετανόητος προβοκάτορας ενάντια
στο κατεστημένο.
Πάντα με όπλο το χιούμορ. Ίσως, τελικά,
αυτό να είναι ο 'αληθινός καλλιτέχνης'.
Αμετακίνητος και προκλητικός ενάντια
στο κατεστημένο ως την τελευταία του
πνοή.
Πολλά
θα γραφτούν για τον Τζίμη, εγώ δεν έχω
άλλα λόγια, παρά μόνο να παραθέσω λίγα
από τα 'προβοκατόρικα' τραγούδια του.
“Ένα
τραγούδι για το χειμώνα”:
“Εκλογές”
(σε στίχους κάποιου που τελικά
'συνθηκολόγησε'):
“10000
Watt”:
Και
ένα από τα πιο αγαπημένα, “Το παιδί του
σωλήνα”:
Αντίο
φίλε Τζίμη ...
Comments
Post a Comment