the unbalanced evolution of homo sapiens

του system failure Τα τελευταία νέα από το μέτωπο του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα ανάμεσα σε ομάδες της μεσαίας τάξης δείχνουν ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί κατά κόρον το όπλο του κοινωνικού αυτοματισμού προκειμένου να διασπάσει μια συμπαγή μαζική κοινωνική αντίδραση απέναντι στα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας κατά της πλειοψηφίας των πολιτών. Η τακτική αυτή φαίνεται να παραμένει ιδιαίτερα αποτελεσματική καθώς φέρνει σε αντιπαράθεση διάφορες κοινωνικές ομάδες και συντεχνίες αναδεικνύοντας και υπερτονίζοντας συγκρουόμενα συμφέροντα. Το όπλο των πανελλαδικών εξετάσεων Καθώς μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης, η αγωνία των γονιών για επιτυχία των παιδιών τους στις πανελλαδικές εξετάσεις κορυφώνεται, η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε αυτό το γεγονός περνώντας ένα πολυνομοσχέδιο ενάντια στους εκπαιδευτικούς σε ένα κρίσιμο και προσεκτικά επιλεγμένο χρονικό σημείο, ακριβώς λίγο πριν από τις πανελλαδικές εξετάσεις. Με τον τρόπο αυτό κατάφερε να ανοίξει ένα ακόμα μέτωπο στον εμφύλιο πόλεμο

Greek debt update Despite three years of hard austerity policies, Greek debt stays ... unmoved. Specifically, according to the official Public Debt Report, published on Tuesday by the Finance Ministry, in late March 2013, public debt soared to 309 billion euros. In March 2012, shortly after the first haircut (PSI), public debt was nearly 280.3 billion euros, while in March 2010, just before the Memorandum, 310.3 billion euros. Therefore, the result is “zero in the quotient”. That is, within 12 months, from March 2012 to March 2013, Greece's debt increased by 29 billion euros, despite its second restructure (bond swap), held in December 2012, and resulted in savings of about $ 20 billion . Three years ago, on 31 March 2010, shortly before the adaptation of Memorandum, the central government debt was 310.3 billion, according, always, to the official Public Debt Report announced by the Ministry of Finance. So after three years of efforts, Greece managed to reduce i

by system failure Recent events in Cyprus, give us an even clearer picture of which appears to be driven things so far in eurozone, but also the whole of Europe in general. It is more than clear, that the policies of memorandum are leading to a dead end, and this is clear not only from the daily life of citizens in countries that adopted memorandum terms, not only from the financial data of these countries and bleak predictions particularly for growth and unemployment, but also, by statements from executives or former executives of IMF (Roumeliotis-Blanchard), which of course were made​ purely for distraction purposes, and by numerous analyses of many economists in Greece and abroad. This is also clear, from the destruction that these policies brought, under the pressure of IMF, in any area applied in the past. The dogmatic adherence on these destructive policies, shows that the real goal is to impose certain conditions in favor of a dominant economic oligarchy. With it

του system failure Τα τελευταία γεγονότα στην Κύπρο, μας δίνουν μια ακόμα περισσότερο σαφή εικόνα σχετικά με το που φαίνεται να οδηγούνται τα πράγματα μέχρι στιγμής όσον αφορά την ευρωζώνη, αλλά και την ίδια την Ευρώπη γενικότερα. Είναι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι οι πολιτικές του μνημονίου είναι αδιέξοδες και αυτό προκύπτει όχι μόνο από την καθημερινότητα των πολιτών στις χώρες που βρίσκονται σε καθεστώς μνημονίου, όχι μόνο από τα δημοσιονομικά στοιχεία αυτών των χωρών και τις δυσοίωνες προβλέψεις ειδικότερα για την ανάπτυξη και την ανεργία, αλλά και από δηλώσεις στελεχών ή πρώην στελεχών του ίδιου του ΔΝΤ (Ρουμελιώτης-Μπλανσάρ), οι οποίες βέβαια έγιναν καθαρά για λόγους αποπροσανατολισμού,   και από πλήθος αναλύσεων πολλών οικονομολόγων εντός και εκτός συνόρων. Προκύπτει επίσης και από την καταστροφή που έφεραν αυτές οι πολιτικές από πλευράς ΔΝΤ σε κάθε περιοχή που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν. Η δογματική εμμονή στις καταστροφικές πολιτικές, δείχνει ότι ο πραγματικός στόχ

του system failure Κάνοντας έναν απολογισμό των τελευταίων ημερών όσον αφορά την επέκταση του οικονομικού πολέμου στην Κύπρο, το πρώτο αξιοσημείωτο που θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς, είναι η τερατώδης υποκρισία της Ελληνικής κυβέρνησης. Από τη μια, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έσπευδαν δημοσίως να διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους ότι η Ελληνική κυβέρνηση είναι στο πλευρό της Κύπρου όποια και αν είναι η απόφαση της Κυπριακής βουλής, και από την άλλη, μέσα από τον κυβερνητικό προπαγανδιστικό μηχανισμό, φρόντιζαν να υποβαθμίσουν την απόφαση της Κυπριακής βουλής, καθώς αυτή τους εξέθετε ανεπανόρθωτα. Ο στρατός των φιλοκυβερνητικών τρολλ της “υπευθυνότητας” ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά στο διαδίκτυο, ώστε να φανεί αυτό το “όχι” περίπου ώς μια ανεύθυνη, αν όχι ανόητη στάση από την πλευρά των Κυπρίων βουλευτών. Ναυαρχίδα του προπαγανδιστικού οπλοστασίου τους, εν ολίγοις, μια επιχειρηματολογία εξαντλημένη γύρω από τον κεντρικό άξονα της κλασσικής-παρωχημένης πλέον επίκλησης του ορ