Ο
φασισμός είναι παιδί του καπιταλισμού
και αδελφός του νεοσυντηρητισμού όσο
και του νεοφιλελευθερισμού. Επί της
ουσίας φασίστες, νεοσυντηρητικοί και
νεοφιλελεύθεροι, έχουν παραπλήσιες
αντιλήψεις για την κοινωνία, όσο και αν
επιφανειακά διαφέρουν. Θέλουν μια
ζούγκλα, όπου οι αδύναμοι καλώς μένουν
απροστάτευτοι και οι ισχυρότεροι δίκαια
τα παίρνουν όλα. Όλοι τους συμμερίζονται
τη θεώρηση του κοινωνικού δαρβινισμού.
του
Σπύρου Μαρκέτου
Μέρος
1ο - Φασισμός και Άκρα Δεξιά – Ενότητα
και αντίθεση
Λέγεται
ότι ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας επειδή
συγκρούστηκε με τον Άξονα. Ωστόσο το να
μαλώνεις με φασίστες δεν σημαίνει
υποχρεωτικά πως εσύ είσαι κάτι άλλο.
Οι
συγκρούσεις φασιστών με ακροδεξιούς
ομογάλακτούς τους ή και με άλλους
φασίστες δεν είναι σπάνιες ούτε πρέπει
να μας εκπλήσσουν. Αντίθετα είναι
αναπόφευκτες καθώς οι φασίστες προσπαθούν
να στήσουν τον δικό τους πολιτικό χώρο.
Κάποτε
γίνονται εξαιρετικά άγριες· παράδειγμα,
η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών το
1934, όταν ο Χίτλερ έσφαξε την ηγεσία των
ναζιστικών Ταγμάτων Εφόδου. Οι φασίστες
διαφωνούν αγεφύρωτα μεταξύ τους σε
θέματα στρατηγικής και τακτικής, κι
έχουν αντίπαλες προσωπικές επιδιώξεις.
Πρόβλημα
των περισσότερων φασισμών είναι ότι
τρέφουν πολλούς φύρερ και ντούτσε, όχι
μονάχα έναν. Η εικόνα των τεράστιων
μηχανισμών που ακολουθούν έναν Χίτλερ
ή Μουσολίνι κρύβει ό,τι ακριβώς ο ιταλικός
και ο γερμανικός φασισμός ήταν οι
«πετυχημένες» εξαιρέσεις και όχι ο
κανόνας.
Ιστορικά,
διαπιστώνεται ότι η άκρα δεξιά σπάνια
συσπειρώνεται. Δύσκολα βρίσκονται
χαρισματικοί ηγέτες, ενώ τα φασιστικά
κόμματα συνήθως φουσκώνουν και
ξεφουσκώνουν χωρίς να πλησιάσουν ποτέ
την κυβέρνηση. Οι εσωτερικές τους έριδες
και διασπάσεις είναι ο κανόνας, όχι η
εξαίρεση.
Η
διάκριση μεταξύ φασισμού και των άλλων
μερίδων της άκρας δεξιάς δεν είναι
σχολαστικισμός, αλλά αντίθετα αναδεικνύει
τις χωριστές στοχεύσεις αυτών των
συγγενικών μεταξύ τους χώρων και τη
διαφορετική πολιτική τους δυναμική.
Η
βασική τους διαφορά δεν εντοπίζεται
στα συνθήματά τους, που συνήθως είναι
εξίσου αυταρχικά, μισαλλόδοξα και
ρατσιστικά, αλλά στις οργανωτικές
προτεραιότητές τους.
Ωστόσο,
όλοι προωθούν το πλαίσιο της αντεπανάστασης,
ενώ τα πρακτικά τους προγράμματα έχουν
κοινό άξονα την απαλλοτριωτική συσσώρευση
του κεφαλαίου.
Πηγή:
Comments
Post a Comment