Η αρχή
της τρέχουσας δεκαετίας αποκάλυψε το
πιο αποκρουστικό πρόσωπο μιας παγκόσμιας
νεο-αποικιοκρατίας. Από τη Συρία και τη
Λιβύη ως την Ευρώπη και τη Λατινική
Αμερική, οι παραδοσιακές αποικιοκρατικές
δυνάμεις της Δύσης επιχείρησαν να
ανακάμψουν ενάντια στο ανερχόμενο
αντίπαλο μπλοκ, με επικεφαλής τη Ρωσία
και την Κίνα, το οποίο απειλεί την
παγκόσμια κυριαρχία τους.
Μέσα
σε ένα πολυ-πολικό και περίπλοκο πεδίο
γεωπολιτικών συγκρούσεων, οι βασικοί
παίκτες εγκαταλείπουν τους κλασσικούς
και αναποτελεσματικούς ανοιχτούς
πολέμους. Χρησιμοποιούν πλέον πολλές
και διαφορετικές εναλλακτικές μεθόδους
όπως, πόλεμοι
δι'αντιπροσώπων
(proxy wars), οικονομικοί πόλεμοι, οικονομικά
και συνταγματικά πραξικοπήματα,
επιχειρήσεις προβοκάτσιας, 'έγχρωμες
επαναστάσεις', κ.λ.π.
Σε
αυτή την ιδιαίτερα πολύπλοκη και ασταθή
κατάσταση, όπου δημιουργούνται
αντιπαλότητες ανάμεσα ακόμα και σε
παραδοσιακούς συμμάχους καθώς οι
παγκόσμιες ισορροπίες αλλάζουν ραγδαία,
οι δυνάμεις που απελευθερώνονται είναι
απολύτως καταστροφικές. Μοιραία, τα
αποτελέσματα είναι περισσότερο από
προφανή.
Θα
ήταν αδιανόητο για τους νεο-αποικιοκράτες
να διεξάγουν πολέμους δι'αντιπροσώπων
μέσα σε Ευρωπαϊκό έδαφος και ειδικότερα
κατά κρατών που ανήκουν στους Δυτικούς
συνασπισμούς όπως το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή
Ένωση, η ευρωζώνη, κ.λ.π. Το κύμα της
μεγάλης οικονομικής κρίσης, που ξεκίνησε
από τις ΗΠΑ, χτύπησε την Ελλάδα στις
αρχές της δεκαετίας. Η Ελληνική κρίση
σχεδόν συνέπεσε με το ξέσπασμα του
επαναστατικού κύματος της Αραβικής
Άνοιξης και την επακόλουθη καταστροφή
σε Μέση Ανατολή και Λιβύη.
Η
Ελλάδα αποτέλεσε το εύκολο θύμα της
παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης δικτατορίας
προκειμένου να εφαρμόσει τα καταστροφικά
μέτρα που εξασφαλίζουν τα συμφέροντα
της πλουτοκρατίας. Η χώρα έχει γίνει
επίσης το νέο πρότυπο λεηλασίας δημόσιας
περιουσίας, όπως έγινε στο παρελθόν με
την Ανατολική Γερμανία και την Επιχείρηση
Treuhand, μετά την πτώση του
τείχους του Βερολίνου.
Ενώ η
Ελλάδα υπήρξε το κύριο θύμα ενός
οικονομικού πολέμου, η Γερμανία
χρησιμοποίησε την οικονομική της ισχύ
και τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας προκειμένου να επιβάλλει
λιτότητα, σαδο-μονεταρισμό και
νεοφιλελεύθερη καταστροφή μέσα από
σιωπηλά οικονομικά πραξικοπήματα σε
Ιρλανδία, Ιταλία και Κύπρο, όπως
περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ This is not
a coup του Άρη Χατζηστεφάνου.
Με την
κατάρρευση του πολιτικού κατεστημένου
στην Ελλάδα και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ
στην εξουσία, η ΕΚΤ αναγκάστηκε να προβεί
σε ένα ανοιχτό, αυτή τη φορά, οικονομικό
πραξικόπημα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας
αποφάσισε το δημοψήφισμα για τα νέα
καταστροφικά μέτρα που ήθελαν να
επιβάλλουν η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Κομισιόν.
Οι Έλληνες απάντησαν ξεκάθαρα στο
δημοψήφισμα ενάντια στα μέτρα, παρά την
τρομοκρατική προπαγάνδα εντός και εκτός
Ελλάδας. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε τελικά
σε άτακτη υποχώρηση μετά την άμεση
απειλή του Μάριο Ντράγκι και της ΕΚΤ να
κλείσουν εντελώς τη στρόφιγγα της
ρευστότητας και να βυθίσουν στο απόλυτο
χάος την Ελληνική οικονομία.
Μέσα
από μια παρόμοια οικονομική και πολιτική
πίεση, οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών,
οι Γερμανοί σαδο-μονεταριστές και οι
οικονομικοί δολοφόνοι του ΔΝΤ, επέβαλαν
τη νεοφιλελεύθερη καταστροφή σε άλλες
χώρες της ευρωζώνης, όπως η Πορτογαλία,
η Ισπανία, κ.λ.π. Είναι χαρακτηριστικό
ότι ακόμα και η δεύτερη οικονομία της
ευρωζώνης, η
Γαλλία, έσπευσε να εφαρμόσει αντι-εργατικά
μέτρα εν μέσω τρομοκρατικών
επιθέσεων, υποκύπτοντας σε μια -
προσχεδιασμένη από τις ελίτ –
νεο-Φεουδαρχία, υπό τον 'Σοσιαλιστή'
Φρανσουά Ολάντ, παρά τις μαζικές
διαδηλώσεις σε πολλές Γαλλικές πόλεις.
Παίρνοντας
τη σκυτάλη από τον Ολάντ, ο Εμανουέλ
Μακρόν επιδεικνύει ακόμη μεγαλύτερο
ζήλο να φέρει σε πέρας τη βρόμικη
αποστολή, που είναι φυσικά, να απορυθμίσει
τελείως την αγορά εργασίας και να
διαλύσει τα εργατικά συνδικάτα. Είναι
σχεδόν γελοίο το γεγονός ότι μια σημαντική
μερίδα του μιντιακού κατεστημένου
χαρακτήρισε και συνεχίζει να χαρακτηρίζει
τη μαριονέτα του μεγάλου κεφαλαίου ως
"προοδευτικό".
Και
τώρα, μια άλλη Γαλλική μαριονέτα του
μεγάλου κεφαλαίου, ο Πιερ Μοσκοβισί,
ήρθε να κηρύξει το τέλος των μνημονίων,
διότι τώρα η χώρα ‘είναι έτοιμη να πάει
μπροστά’, μετά από οκτώ χρόνια 'σκληρής
προσαρμογής'. Πρόκειται βέβαια για την
ίδια χώρα που μπήκε σε πρόγραμμα το 2010
με χρέος 120% του ΑΕΠ και τώρα βγαίνει από
το πρόγραμμα με χρέος στο 180% του ΑΕΠ και
ποσοστά ανεργίας σε επίπεδα ρεκόρ,
ελάχιστα μειωμένα.
Αυτό
είναι η καλύτερη απόδειξη ότι οι
γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και οι
Γερμανοί σαδομονεταριστές δεν δίνουν
τελικά δεκάρα για την πειθαρχία των
κρατών-μελών στα οικονομικά στάνταρ
που επιβάλλουν για να προσδώσουν ένα
υποτιθέμενο κύρος στην οικονομική τους
δικτατορία. Αυτό που τους ενδιαφέρει
είναι η ικανοποίηση των συμφερόντων
των εταιρικών και τραπεζικών λόμπι και
η διατήρηση ενός αποτυχημένου συστήματος
που επίσης ευνοεί το Γερμανικό εξαγωγικό
κεφάλαιο και τα Γερμανικά πλεονάσματα
σε βάρος των υπόλοιπων κρατών-μελών.
Comments
Post a Comment