Από
τη ώρα που ο κύριος Κοτζιάς –εφαρμόζοντας
την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ–,
παρέδωσε ποικιλότροπα την χώρα στην
ευμενή διάθεση των μεγάλων υπερατλαντικών
φίλων, συμμάχων και εταίρων, η πολιτική
προσωπικότητά του δείχνει να υπέστη
ένα είδος μετάλλαξης.
του
Γιώργου Μαργαρίτη
«Η
εποχή που θεωρούνταν διπλωματία το να
κάνεις την κότα πέρασε. Αυτή είναι μια
διπλωματία για κοτέτσι και όχι για
εξωτερική πολιτική».
Τα
παραπάνω πολύ σπουδαία τα εκστόμισε ο
υπουργός εξωτερικών της αριστεροακροδεξιάς
κυβέρνησης, ανάμεσα σε πολλά και εξίσου
σπουδαία άλλα, σε συνέντευξη που έδωσε
στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο.
Και με το γνωστό υπεροπτικό ύφος που
τον χαρακτηρίζει εξήγησε ότι ο Σεργκέϊ
Λαβρόφ –με τον οποίο «διατηρεί φιλικές
σχέσεις»– του ζήτησε (ταπεινά) να τον
προσκαλέσει στην Αθήνα. Καθώς η διαδικασία
αυτή ακολουθείται στον διπλωματικό
χώρο από κυβερνητικούς παράγοντες
μικρών χωρών όταν θέλουν να επισκεφθούν
την πρωτεύουσα μιας ισχυρής χώρας, ο
απληροφόρητος τηλεθεατής της συνέντευξης
εύκολα θα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι
η φτωχή και ασήμαντη Ρωσία εκλιπαρεί
την ισχυρή Αθήνα να της δώσει κάποια
σημασία.
«Εγώ
έδωσα αυτήν την πρόσκληση, αν θέλει θα
έρθει, αν δεν θέλει δεν θα έρθει, πάλι
καλοδεχούμενος θα είναι»… Συμπλήρωσε
μεγαλόψυχα ο «Μεγάλος». Ας κάνουν ό,τι
θέλουν οι φτωχοί Ρώσοι, η ισχυρή Ελλάδα
τους συμπονά και τους παραστέκεται.
Άντε μπορεί και να τους δώσει και
φιλοδώρημα… Αν έρθουν!
Στις
πολύ παλιές ιστορίες, τότε που υπήρχαν
οι αριστοκράτες και οι άλλοι, ένα θέμα
που έβγαζε πολύ γέλιο ήταν εκείνο του
υπηρέτη, του δούλου, που υποδύεται ότι
είναι αφεντικό. Πάνω στο μοτίβο αυτό
γράφτηκαν αμέτρητες ιστορίες και αρκετές
από αυτές μας είναι γνωστές μέσα από
την τέχνη της εποχής. Οπωσδήποτε επρόκειτο
για πετυχημένες ιστορίες που μπορούσαν
εύκολα να «βγάλουν γέλιο» και να
διακλαδωθούν σε πλήθος παρεξηγήσεων
και απίθανων καταστάσεων σε τρόπο ώστε
να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του
θεατή-ακροατή ή αναγνώστη.
Το
κακό είναι ότι ετούτο το μοτίβο είναι
υπερβολικά γνωστό και ότι, για διαχρονικούς
λόγους ευταξίας, το τέλος ετούτων των
ιστοριών είναι καθολικά παρόμοιο. Τελικά
τα μεγέθη αποκαλύπτονται, ο σφετεριστής
ταπεινώνεται και τα πράγματα επιστρέφουν
στη φυσική τους σειρά: ο ισχυρός είναι
ισχυρός και ο αδύνατος, αδύνατος.
Από
τη ώρα που ο κύριος Κοτζιάς –εφαρμόζοντας
την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ–,
παρέδωσε ποικιλότροπα την χώρα στην
ευμενή διάθεση των μεγάλων υπερατλαντικών
φίλων, συμμάχων και εταίρων, η πολιτική
προσωπικότητά του δείχνει να υπέστη
ένα είδος μετάλλαξης. Έχει προφανώς
αποδεχθεί ότι πλέον είναι υπουργός
εξωτερικών στην μακρινή Ουάσιγκτον και
όχι πλέον στην προβληματική Αθήνα.
Χρησιμοποιεί λεξιλόγιο και ύφος ανάλογο
και αισθάνεται απόλυτα σίγουρος για
τον εαυτό του όταν απευθύνεται σε
«παρακατιανούς». Με δέκα αεροπλανοφόρα
πίσω του, να τον στηρίζουν, σιγά μη δώσει
σημασία στους Ρώσους…
Ως
καλός υπηρέτης όμως διαθέτει αρκετό
απόθεμα κουτοπονηριάς και ισχυρό
ένστικτο προσαρμογής στη φωνή του κυρίου
του. Την ώρα που «ταπεινώνει» τη Μόσχα
προσέχει εξαιρετικά να μην θίξει τους
φίλους ή τους εν δυνάμει φίλους του
αφεντικού του. Παρουσιάζεται ταπεινός
και καθώς πρέπει απέναντι στην ισχυρή
Αλβανία (με την οποία, όπως μάθαμε από
τους κκ Χάαν και Τσίπρα έχουμε θέμα
συνόρων…), την Βόρεια Μακεδονία (στο
ΝΑΤΟ πλέον με ελληνική πρόσκληση) ή την
Τουρκία.
Η
τελευταία μάλιστα χώρα έχει από καιρό
δημιουργήσει μείζον διπλωματικό ζήτημα
ως προς τη χώρα μας. Κρατά αιχμαλώτους
σε καιρό ειρήνης. Αμφισβητεί επίσης
σύνορα, παραβιάζει κανόνες και επικράτεια,
προκαλεί ποικιλότροπα και απειλεί. Πέρα
όμως από το φάσμα διπλωματικών θεμάτων
η γειτονική μας σύμμαχος έχει ένα
χαρακτηριστικό: είναι εν δυνάμει φίλη
με το αφεντικό ή μάλλον είναι αρκετά
μεγάλη ώστε το αφεντικό να τη θέλει φίλη
του.
Ως
προς αυτήν λοιπόν και με βάση τις ιερές
επιθυμίες του αφεντικού, η κότα μάλλον
αποφάσισε να …κάνει την κότα. «Ποιείν
την νήσσαν» το έλεγαν οι αρχαίοι, αλλά
μάλλον δεν έχει σημασία. Και στη μια και
στην άλλη εκδοχή περί πουλερικών
πρόκειται…
Πηγή:
Σχετικά:
Comments
Post a Comment