...
μια τυπική στρατηγική του κατεστημένου
όταν τα πράγματα δυσκολεύουν
του
system failure
Με αφορμή
το νέο γύρο ιδεολογικού πολέμου που
ξέσπασε στην Ελλάδα της κρίσης και αφορά
μια νέα απόπειρα του νεοφιλελεύθερου
κατεστημένου να αναζωπυρώσει τη θεωρία
των δύο άκρων και των ίσων αποστάσεων,
είναι καλό να θυμηθούμε ορισμένα
πράγματα.
Όπως
αναφέρει το tvxs.gr,
“Η αντικομμουνιστική «εκστρατεία»
της Νέας Δημοκρατίας - με ανακοινώσεις,
καθώς και μέσω των φιλικών της ΜΜΕ - με
αφορμή την απόφαση Κοντονή έφτασε σε
οριακά σημεία κάθε έννοια ιστορικού
ορθολογισμού, με την Μαριέττα Γιαννάκου,
στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής
αντιπολίτευσης να αποφαίνεται, με
ανάρτησή της στο Twitter, ότι το ναζιστικό
κόμμα ήταν «αριστερής προέλευσης», λόγω
των συνθετικών της ονομασίας του. Ο
ιστορικός ορθολογισμός δοκιμάζεται
σκληρά από την αντικομμουνιστική
«επέλαση» της ΝΔ...”
Κάποιοι αποσιωπούν ότι το ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας ήταν εθνικοσοσιαλιστικό και συνεπώς αριστερής προέλευσης.— MariettaGiannakou (@m_giannakou) August 21, 2017
Στην
Ελλάδα, στις ΗΠΑ και αλλού, μια κοινή
πρακτική ιδεολογικής διαστρέβλωσης
αφορά τον Σοσιαλισμό. Κατά την πρακτική
αυτή, χρησιμοποιούνται λογικά άλματα,
προκειμένου να διαδώσουν την αντίληψη
ότι ο Σοσιαλισμός είναι μια κακή και
αυταρχική ιδεολογία. Ένας αρκετά
διαδεδομένος τρόπος με τον οποίο γίνεται
αυτό, είναι η ανιστόρητη και εντελώς
άτοπη ταύτιση του Εθνικοσοσιαλισμού
με τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό (και
κατ'επέκταση, ουκ ολίγες φορές με τον
Κομμουνισμό), τον οποίο διακήρυττε και
ο Μπέρνι Σάντερς, αντίπαλος της Χίλαρι
Κλίντον για τα προκριματικά του
Δημοκρατικού Κόμματος, πριν από τις
τελευταίες προεδρικές εκλογές στις
ΗΠΑ.
Η μεγάλη
παραπλάνηση έγκειται στο γεγονός ότι
και στις δύο αυτές ιδεολογίες - εκτός
του ότι περιέχουν τον όρο Σοσιαλισμός
- το κράτος παίζει κεντρικό ρόλο σε
πολλούς τομείς που καθορίζουν την
καθημερινότητα των πολιτών. Απομονώνοντας
αυτό το χαρακτηριστικό, οι μηχανισμοί
του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου και
πολλοί παρελκόμενοι (και παρασυρόμενοι),
αναπαράγουν αυτή την άκρως διαστρεβλωτική
αντίληψη για τον Σοσιαλισμό, που βασίζεται
σε ένα γελοιωδώς απλουστευμένο λογικό
άλμα: το κράτος παίζει κεντρικό ρόλο =
Ο Σοσιαλισμός συμπίπτει με τη Ναζιστική
ιδεολογία.
Πολλοί
που δεν έχουν μελετήσει τις ιστορικές
καταβολές και την εξέλιξη αυτών των
ιδεολογιών, θα πιστέψουν ότι πράγματι
είναι ταυτόσημες, ή εν πάσει περιπτώσει,
οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην
πραγματικότητα, όχι μόνο είναι εκ
θεμελίων διαφορετικές, αλλά και εντελώς
αντίθετες. Επιπλέον, στην περίπτωση της
Ναζιστικής Γερμανίας για παράδειγμα,
δεν ήταν το κράτος που υποστήριξε τις
εκστρατείες του Χίτλερ, αλλά κυρίως η
δύναμη του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου
(και όχι μόνο του Γερμανικού).
Ένα μικρό
παράδειγμα των θεμελιωδών διαφορών
μεταξύ Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και
Εθνικοσοσιαλισμού:
- Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός υποστηρίζει τα δικαιώματα της πλειοψηφίας (το δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, ανθρώπινα δικαιώματα, κ.λ.π.), ανεξάρτητα από οποιαδήποτε εθνοτική, φυλετική, σεξουαλικού προσανατολισμού, οικονομική, πολιτική, ή άλλη διαφορά, μεταξύ των ατόμων. Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από τον Εθνικοσοσιαλισμό, ο οποίος υποστηρίζει τα δικαιώματα μόνο μιας συγκεκριμένης εθνοτικής ομάδας έναντι των άλλων, ενώ απορρίπτει και άλλες ομάδες με βάση κάποια άλλα χαρακτηριστικά.
- Παρά το ότι περιέχει τον όρο "Σοσιαλισμός", ιστορικά και στην πράξη, ο Εθνικοσοσιαλισμός ανέπτυξε ισχυρούς δεσμούς με το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι ισχυροί δεσμοί του Αδόλφου Χίτλερ με το Γερμανικό βιομηχανικό κεφάλαιο, όπως η οικογένεια Krupp για παράδειγμα, καθώς και με μεγάλες Αμερικανικές εταιρίες, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έχουν καταγραφεί. Προκειμένου να διατηρήσει τα απαραίτητα μέσα για τις μεγάλες του εκστρατείες, ο Χίτλερ χρησιμοποίησε τη δύναμη και τα μέσα παραγωγής του μεγάλου κεφαλαίου, σε συνδυασμό με εργατικό δυναμικό, σημαντικό μέρος του οποίου προέρχονταν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργαζόταν υπό συνθήκες κανονικής δουλείας.
Είναι
φυσικό σε περιόδους ιστορικών κρίσεων,
όταν το πάρτι τελειώνει και η καπιταλιστική
μηχανή αρχίζει να ρετάρει, το κατεστημένο
να επιχειρεί διάφορα τρικ για να κρατήσει
την εξουσία.
Βλέποντας
τον κίνδυνο κατάρρευσης της νεοφιλελεύθερης
'ορθοδοξίας' ακόμα και στις μήτρες του
νεοφιλελευθερισμού, οι μηχανισμοί του
κατεστημένου επιχειρούν να πατάξουν
τον εξ'αριστερών κίνδυνο ('επικίνδυνη'
άνοδος του Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ, του
Τζέρεμι Κόρμπιν στη Βρετανία και του
Ζαν-Λυκ Μελανσόν στη Γαλλία). Οι περιπτώσεις
των τριών αυτών Σοσιαλιστών είναι
χαρακτηριστικές, γιατί έδειξαν στο
κατεστημένο αυτό που δεν ήθελε με τίποτα
να δει: τη μεγάλη απήχηση των ηγετών
αυτών στη νεολαία. Ένας τρόπος αντιμετώπισης
αυτού του 'κινδύνου' είναι ακριβώς η
απόπειρα εξίσωσης του Δημοκρατικού
Σοσιαλισμού με τον Εθνικοσοσιαλισμό.
Δηλαδή να επιχειρηθεί ένας εκφοβισμός
της νεολαίας, προκειμένου αυτή να
επιστρέψει στο νεοφιλελεύθερο κέντρο,
ή έστω στην απολιτίκ συμπεριφορά.
Όμως το
μεγάλο πρόβλημα εδώ έγκειται στο γεγονός
ότι ανακύπτουν άμεσα τουλάχιστον δύο
τεράστιες αντιφάσεις, που αποκαλύπτουν
την ευκαιριακή, σαθρή έως και εικονική
ιδεολογική υπόσταση του κυρίαρχου
καθεστώτος.
Το πρώτο
είναι ότι, ενώ τις προηγούμενες δεκαετίες
το νεοφιλελεύθερο δόγμα γιγαντώθηκε
και επικράτησε κυρίως στις χώρες της
Δύσης, κατά βάση μέσα από μια έντονα
απολιτίκ κουλτούρα, τώρα που νιώθει ότι
κινδυνεύει, επιχειρεί να επανακτήσει
τη δύναμή του, μέσα από μια τεχνητή
ιδεολογική πόλωση. Η θεωρία των δύο
άκρων επιστρατεύεται όλο και πιο συχνά,
διότι το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο
την έχει απόλυτη ανάγκη, έως ότου
αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο
εξ'αριστερών κίνδυνος.
Το
δεύτερο, είναι ότι το νεοφιλελεύθερο
δόγμα δαιμονοποιεί το κράτος συστηματικά
και κατά συρροή. Άλλοτε χαρακτηρίζοντάς
το ως τη γάγγραινα που τσακίζει την
"ευλογημένη" ελεύθερη αγορά και
άλλοτε χρησιμοποιώντας την έννοια του
κράτους για να εξισώσει αντίπαλες
ιδεολογίες στα πλαίσια της θεωρίας των
δύο άκρων. Όμως στην ουσία, χρησιμοποιεί
το κράτος για να ενισχύσει τα μεγάλα
μονοπώλια (δηλαδή το αντίθετο της
ελεύθερης αγοράς). Και όταν τα πράγματα
φτάσουν στο απροχώρητο, το κράτος είναι
αυτό που διασώζει την παρασιτική του
φύση, δηλαδή τη ναυαρχίδα του νεοφιλελεύθερου
δόγματος στον οικονομικό τομέα, που
είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Όσο το
νεοφιλελεύθερο κατεστημένο θα αισθάνεται
απειλή, τόσο περισσότερο θα εφαρμόζει
τη στρατηγική της τεχνητής ιδεολογικής
διαστρέβλωσης. Και όσο βλέπει ότι η
στρατηγική αυτή και διάφορες άλλες
τακτικές, δεν έχουν αποτέλεσμα, τόσο
πιο επικίνδυνο και αυταρχικό θα γίνεται.
Ο Μουσολίνι πάντως ήταν σταλήθεια σοσιαλιστής (και αρχισυντάκτης της Αβάντι) ... πριν γίνει φασίστας. Το ξαναθυμήθηκε και στις τελευταίες μέρες του στο Σαλό. Όχι πως αυτό αποδεικνύει τίποτε...
ReplyDeleteΠερί Μουσολίνι:
ReplyDeleteStarikov N. Rouble Nationalization – the Way to Russia’s Freedom.
Chapter 6. How the advocate of peace Benito Mussolini
ended up supporting the war